
Μια ιστορία θλίψης. Η δική μου…
(στο κείμενο αναφέρομαι στον εαυτο μου στο τριτο προσωπο. Απλα, μου βγηκε ετσι…)
Ποσες λεξεις χωρανε σε πενηντα χρονια θλιψης;
40 ημερων λεχωνα η μανα μου με αφησε στην γιαγια και τον παππου.
Στην βαλιτσα της εβαλε την λυπη της και μια καρδια αδεια, που με τα χρονια θα φουσκωνε για να πνιξει το στηθος της απο τις τυψεις.
Ταξιδι για την Γερμανια, βιοπαλη, Ελλαδα του 64.
Ο αντρας της ειχε αποφασισει. Το νεογεννητο θα ηταν χαρισμα στην μανα του. Πως την ειχε εγκαταλλειψει ο αγαπημενος γιοκας της;
Ενα μωρο θα γεμιζε τωρα το καροτσακι του κενου που αφησε αυτος πισω του φευγοντας…
Εγκαταλλειψη πρωτη…
Οι νεαρες θειες και αδερφες του το κανακευουν το μωρο και το παιζουν στα χερια τους σαν κουκλα. Το ντυνουν με τα φορεματακια που γαζωνει στην παλλια σινγκερ η μαμα του, ενω τρεχαν απο τις πρισμενες ρωγες της
το απαγορευμενο γαλα μπερδεμενο με το πικρο της αιμα.
Ουτε θηλασε, ουτε αγκαλιασε.
Για να μην δεθει, ειπαν, δεν θα μπορουσε να το εγκαταλλειψει, αλλιως.
Η μικρη ακροβατει στους 7 μηνες στην παλαμη της ωραιας Ελενης (θεια)
Και ο παππους την καμαρωνει σαν γυφτικο σκεπαρνι.
Η ευφυια του μικρου κοριτσιου ειναι εμφανης. Μιλα και περπατα στους 9 μηνες. Ειναι το μασκοτ που κυκλοφορουν οι 2 θειες στον κινηματογραφο και το ζαχαροπλαστειο της μικρης επαρχιακης πολης του βορρα.
Στον χρονο γεμιζει το βαλιτσακι της με ονειρα και προσδοκιες η ωραια Ελενη για να βρει την τυχη της στην Γερμανια.
Εγκαταλλειψη δευτερη.
3 χρονια αρμονικα ακολουθουν, η μικρη καταλαβαινει εν τελει οτι η μαμα δεν ειναι αλλη απο την θεια Παρθενα με την οποια ειχε δεθει πολυ αρμονικα.
Ερωτας σφοδρος βαζει την θεια στο πλοιο για την Κρητη.
Το κοριτσακι θυμαται να θρυνει μυστικα την εγκαταλλειψη νουμερο 3 στα 4 του χρονια.
Η γιαγια Μαρικα ειναι τωρα η νεα μανα υποκαταστατο.
Θα μπορουσε καλλιστα να ηταν η 10η μουσα της γαστρονομιας. Μοσχοβολουν οι αυλες απο τα καρρικευματα και τα αρωματικα φυτα που τ αρωματα τους αναδυονται μεσα απο τα κατσαρολικα της. Ο δυοσμος, ο βασιλικοςςκαι το μακεδονισι βγαινουν με αφθονια στα παρτερια του παππου Νικολα που τα φροντιζει καθημερινα μετα το μεσημεριανο του φαγητο.
Τον Μαη κλεινει η μικρη τα 5. Εκεινο το καλοκαιρι θα παρουν το τρενο γιαγια και εγγονη, ταξιδι για την Γερμανια .Θυμαμαι πως ονειροπολω την μεγαλη μας εκδρομη για να συναντησω τους γονεις μου. Ουσιαστικα 2 αγνωστους, μου λενε πως ειναι η μαμα μου και ο μπαμπας μου και ειμαι πολυ χαρουμενη που θα τους δω. Δεν θυμαμαι να εχω την εικονα τους.
Στις μακριες γαλαριες, που τις λεει βουλγαριες πεφτει με το μουτρακι της στα φουστανια της γιαγιας με δεος . Την συνεπαιρνει η αγωνια μες το βαθυ βουητο και το τρανταγμα του τρενου με τον χορο των βαγονιων πανω στις σιδερενιες ραγιες.
Συντομα μαθαινει πως μετα το σκοτος στο τουνελ ερχεται το φως και αυτο ειναι πολυ καθησυχαστικο.
Στην Γερμανια, θυμαται, πως απολαμβανει τις πεντανοστιμες φραντζολες και τ αλλαντικα.
Στρωνονται τραπεζια με συγγενεις και φιλους και η ατμοσφαιρα ειναι εξαιρετικα γιορταστικη με φαγοποτι, μουσικες και κουβεντες. Οι παρεες ασχολουνται αρκετα μαζι μου, θυμαμαι πως ειμαι στο κεντρο του ενδιαφεροντος και πολυ ομιλιτικη.
Ειμαι χαρουμενη!
Μα ενας κρυφος ανταγωνισμος μεταξυ 2 γυναικων που διεκδικουν το μικρο κοριτσι ερπεται υπουλα και θα μολυνει την ηρεμια της συνυπαρξης.
Ειναι η μερα που με μεγαλη χαρα εγω θα παω με τις γονεις μου στην κοντινη μεγαλουπολη να μου αγορασουν ρουχαλακια. Η γιαγια θα εμενε στο σπιτι. Ειχε ιλλιγγους και δεν θα τα καταφερνε στις ηλεκτρικες σκαλες.
Ειμαστε στο χωλ, ντυμενοι και ετοιμοι να βγουμε…
Η γιαγια σκυβει στο αυτι μου και μου ψιθυριζει> Αν πας με την μαμα και τον μπαμπα ,εγω θα φυγω στην Ελλαδα.
Νομιζω πως πολλες φοβιες μου οπως αυτη της κλειστοφοβιας εχει τις ριζες της στο γεγονος αυτο.
Πανικος, αγχος, υστερια! Ουρλιαζω σαν αγριο ζωο που το παγιδευσαν σε ενεδρα. Δεν παω πουθενα αν η γιαγια δεν ειναι μαζι!
Η γιαγια καταλαβαινει το σφαλμα της μα ειναι αργα…
Στο αριστερο μου ποδι, ψηλα νιωθω εναν πικρο και ξαφνικο πονο σαν δηλητηριο…ανυποψιαστη εγω …υπουλα με τσιμπαει η μανα μου…Πονος οξυς και φοβος. Ειμαι σοκαρισμενη. Δεν την θελω. Δεν την εμπιστευομαι. Αποζητω την αγκαλια της γιαγιας μου.
Θυμαμαι τον μπαμπα μου, ενα θηριο που φωναζει. Με μενα τα χει βαλλει επειδη εκλεγα και φωναζα με λυγμους.
Ακομη απορρω. Πως δεν μπορεσαν να δουν την απελπισια ενος παιδιου που χρειαζεται ενα ασφαλες καταφυγιο…
………………………………….
Μπαινουμε σε πολυκαταστηματα, δοκιμαζω ρουχα αλλα ειμαι σε επιφυλακη . Δεν μπορω να χαλαρωσω και πρεπει παντα να εχω το ματι μου στην γιαγια μην εξαφανιστει.
Μεχρι τα 12 μου χρονια ζω με αυτον τον εφιαλτη .Μην ερθουν οι γονεις μου και με απαγαγουν καποιο καλοκαιρι.
Η γιαγια μου
Η γιαγια μου κι εγω.
Εθιζομαι στην τραγωδια της και τα μελαγχολικα τραγουδια που γλυκοπικραινουν τον αερα που μαζι αναπνεουμε.
Ζω με τις ιστοριες της και τις δραματικες της αφηγησεις λες κι ηταν εγω…
Λεει συχνα πως ειναι αρρωστη και θα πεθανει.
Ζω στο πετσι μου το δραμα της, την ποναω για την αλυπητη της μοιρα. Πλημμυριζω με αγωνια και αγχος καθε φορα που επικαλλειται τον θανατο να την παρει και τραβαει τις καμισσες της .πολλες φορες χτυπαει με γροθιες το στηθος της. Την παρακαλαω να μην το κανει.
Γινομαι η νεραιδουλα της και με τις μυστικες , ψυχαναγκαστικες μου ιεροτελεστειες μου την σωζω .Μετρω μεχρι το δεκα πηδωντας σε καθε αριθμο στο καθε ποδι εν αλλαξ . Οταν τελειωνω σε διπλο αριθμο, τοτε αυτο σημαινει πως δεν θα πεθανει.
Σωζω και το τομαρι μου, γιατι αν επιζησει, τοτε δεν θα ερθουν οι ….εξωγηινοι να με παρουν!
Η ζωη της γιαγιας στον Ποντο
Τραπεζουντα 1917/ 18
Υπολογιζω απο τα γεγονοτα και την χρονολογια γεννησης της.
Η γιαγια μου ειχε 3 αδερφια. Ο Κοσμας και ο Θοδωρος και η μικροτερη η Πινικα. Θυμαται πως οι γονεις της αγαπιοντουσαν πολυ.
Ο Κοσμας, ο πρωτοτοκος, 9 χρονων παιδι, παιζοντας με το οπλισμενο κυνηγετικο του πατερα και παρολες τις παρακλησεις της μανας του να σταματησει το τρελλο παιχνιδι, tην σημαδευει στον σταυρο. Η μανα σωριαζεται μπροστα στα ματια των παιδιων της. Ο πατερας πεθαινει στον χρονο. Απο μαραζι; αυτοχειρια;
Ποιος ξερει…
Ενας θειος μαζευει τα ορφανα μα για κακη τους τυχη επαναλαμβανονται εδω τα παραμυθια των Αδερφων Γκριμ με το μοτιβο της κακκιας μητριας στο προσωπο της θειας. Για να μην μακρυγορω μπαινουν τα παιδια στην βιοπαλη για να εξασφαλισουν ενα ξεροκομματο.
Μου δειχνει τα ποδια της η γιαγια. Ανυπαρκτα νυχια .Μου μιλαει για τους πονους οταν οι αγελαδες πατουσαν τα παιδικα της ποδαρακια και ματωναν τα σπασμενα νυχια. Πονω τρομερα οταν ακουω. Ακομη και σημερα νιωθω να μου βελονιαζουν το κορμι εικονες τετοιες η τετοια ακουσματα. Στο κεφαλι εχει μια βαθεια ουλη απο την δρεπανια που της ερριξε ο εξοργισμενος θειος και που την εσυρε αιμορφυτη στο εδαφος γιατι δεν προλαβαινε να ριξει το αχυρο στο πλα ι νο καρο…
Η γιαγια μου φαιρεται σαν να ειμαι ορφανο. Θαρρω πως κανει προβολες πανω μου. Κλαιει με αγκαλιαζει λες και με λυπαται. Εγω παλι την πονω που ποναει.
Στην Ελλαδα παντρευεται νωρις με το ντελικατο ομορφοπαιδο τον παππου μου τον Νικολα. Κανουν 6 παιδια. Μεσα σε 2 χρονια χανουν απο θανατηφορες αρρωστειες 2 δεκατετραχρονα κοριτσια. Την Ευρειδικη και την Χαρικλεια. Μεσα στους καθημερινους της θρηνους μοιρολογωντας μνημονευει και τον χαμο τους. Αργοτερα βαζει τελος στην ζωη της η μικρη αδερφη που η γιαγια ειχε αναλαβει να μεγαλωσει, οντας παιδι και η ιδια, μετα τον χαμο της μανας τους.
Οταν τελειωνω το σχολειο τρεχω στο περιπτερο να δω τον παππου ( ως αναπηρος του Αλβανικου πολεμου του παραχωρησε το κρατος το περιπτερο). Με εφοδιαζει με σοκολατες και μπισκοτα. Παιρνω δρομο για το σπιτι. Η αγωνια μου κορυφωνεται οσο σκεφτομαι την γιαγια. Τρεχω με ιλλιγγιωδη ταχυτητα και λαχανιασμενη πατω με δυναμη το πομολο της πορτας. Με ανακουφιση την βλεπω να καθεται σκυμμενη στο βελονακι της Ζει!!!
Ειμαι στα 13.
Ο ξαφνικος θανατος του εγγονου της του Νικολακη απο αυτοκινητιστικο ατυχημα στα 20 του χρονια, λεβεντης ητανε…ειναι και το τελευταιο χτυπημα και ο αργος της θανατος.
Ταυτοχρονα το γεγονος αυτο αποτελει και την συνειδητοποιηση μου οτι δεν μπορω πια να την βοηθησω. Κλαιει, θρηνει ,χτυπα τα στηθεια της…
Ειναι πιο ελεεινη παρα ποτε. Δεν εχω πλεον αντοχες, δεν αντεχω πια την μοιρολατρεια της, το νιωθω ολο αυτο πολυ βασανιστικο.
Την παρακαλω να σταματησει, να σκεφτει κι εμας που ζουμε…
Δεν μπορει να αλλαξει κατι…
Ζει μεσα στον δικο της εμφιαλωμενο κοσμο της θλιψης της.
Παιρνω το ψαλιδι και κοβω τον ομφαλιο λωρο! Η αποδοχη μου οτι ειμαι μονη, μα παωτα ημουν…
Και κατεβαινω με αιτηματα! Σε λιγες μερες εχω δικο μου δωματιο στην αλλη ακρη της αυλης.Ειναι ο τροπος να αποστασιωποιηθω…
Ερωτευομαι τον Ομηρο και τις αναλυσεις λογοτεχνικων κειμενων και ποιησης. Αποκτω νοημα ζωης…
Ειμαι πειθαρχημενη μαθητρια και εχω προοδο στο σχολειο.
Ερωτευομαι ενα αγορι…ερωτευομαι και ξεχνω….Μα τι ειναι ο ερωτας;
Δεν ειναι ο αρνητης του θανατου ; Δεν ειναι η ζωη;;;
…………………………….
Στα 40 μου χρονια βυθιζομαι σε τρομερη καταλιψη.
Εμιαι 56 σημερα κι εχω επιζησει…
Το κειμενο μου αναφερεται ουσιαστικα στο πως γεννηθηκε η θλιψη μου.
Ο ψυχοθεραπευτης μου με εχει βοηθησει να την αναγνωρισω. Πιστευα πως αυτο που ενιωθα ηταν θυμος μα καταλαβα εν τελλει οτι κατω απο τον θυμο μελαγχολουσε η θλιψη και ο πονος.
Ειναι μακρυς ο δρομος μου, το ξερω. Ξερω ,επισης, πια, πως πρεπει να πεισω τον εαυτο μου οτι αξιζω την αγαπη. Να βγω απο τον ρολο της εγκαταλελειμενης και να παξω να φοβαμαι την απορριψη.
Πρόσφατα σχόλια